‘Ik ga een boek schrijven,’ de verpleegster knikte. ‘Het gaat weken in de top 10 staan. Het gaat zelfs vertaald worden.’ ‘Grootheidswaanzin’, noteerde ze in mijn dossier. En ze had gelijk.
We zijn intussen 7 jaar later. De waanzin is gaan liggen, maar soms lijkt mijn leven maffer of misschien zelfs grootser dan wat ik me tijdens mijn psychose had voorgesteld. Vijf dagen verbleven we met ons gezin in Buenos Aires, hoofdstad van Argentinië, en de plek waar ik op het tweejaarlijkse internationale congres ‘Dialogical Practices’ een praatje mocht geven. Ik leerde Elisa en Martin, twee Argentijnen twee jaar geleden kennen op een congres in Turijn. ‘In 2019 organiseren we een ‘conferencia’ in Argentinië, je moet er komen spreken.’ Ik had het wat weggelachen.
Vorig jaar besliste ik in maart om loopbaanonderbreking aan te vragen op mijn werk op de hogeschool. Dat vond ik een behoorlijk moeilijke beslissing. Zou ik niet te veel missen? Wat als ze mij niet meer misten? Maar ik besloot dat een jaar me alleen maar bezig houden met lezingen, schrijven, Psychosenet en ja ook die 3 leuke kereltjes misschien ook wel een goed idee was. De dag waarop ik enigszins twijfelachtig aan mijn opleidingshoofd liet weten dat ik er een jaartje uitging, was de dag waarop ik ’s avonds een mailtje kreeg van Elisa om te komen spreken op het congres in Buenos Aires. Alsof het zo had moeten zijn.
We hebben een klein appartementje in Palermo vlakbij het park 3 Febrero. Het park bezoeken we dagelijks, om op een terrasje samen met de kinderen schoolwerk te doen, een balletje te trappen of gewoon even te wandelen. Buenos Aires is an sich heel groen, met brede lanen, koloniaal ogende gebouwen en veel bomen. Tijdens de congresdagen zorg ik dat ik ’s morgens samen iets leuks kan doen met Jan en de kinderen. Verplaatsingen doen we met de taxi. Dat is met ons 5’en het goedkoopst. Voor maximum 3 euro staan we met z’n allen aan de andere kant van de stad. We bezoeken San Telmo met de nauwe straatjes, we kijken hoe op elke straathoek tango wordt gedanst. We slenteren door het kleurrijke La Boca waar een soort van papier maché figuren in de vorm van de paus, Maradonna of Evita Perron vanop balkons naar de voorbijgangers zwaaien. In Retiro trekken we tijd uit om de grote begraafplaats te bezoeken vol majestueuze graven. De jongens zijn vooral in de ban van de doodskisten die soms op kiertjes lijken te staan. Niet vreemd als je bedenkt dat Halloween nog maar net achter ons ligt.
Reizen met kinderen betekent dat je net ook wat andere plekken bezoekt. Voor Jips verjaardag nemen we een taxi naar een buitenzwembad. Hoewel het 28 graden is, blijkt het pas open te gaan in de ‘zomer’, op 21 december dus. De teleurstelling is groot maar ‘El museo de los ninos (Het kindermuseum) brengt soelaas, een soort Technopolis in het Spaans. En ook een bezoekje aan het Hard Rock Café Buenos Aires (‘Nu heb ik ook zo een trui zoals sommigen in mijn klas) maken het voor Jip een onvergetelijke verjaardag!
Die 6de november is voor mij ook om een andere reden onvergetelijk. Om 18u30 geef ik mijn praatje op het congres. Ik ben al wat vroeger gegaan om nog wat lezingen bij te wonen, maar om 18u komen Jan en de kinderen ook de zaal binnengelopen. Ik heb lang getwijfeld om mijn lezing in het Spaans te geven, maar ik voel me net wat comfortabeler bij het Engels. Ik houd het dus bij een korte Spaanse introductie. Via hoofdtelefoontjes krijgen de mensen een simultane vertaling waardoor ze uiteindelijk maar enkele seconden later met mijn moppen moeten lachen dan wanneer ik ze maak. De reacties achteraf zijn hartverwarmend, want hoewel het verhaal zich afspeelt aan de andere kant van de wereld, is het thema ‘moederschap’ voor velen herkenbaar. Jan en de jongens krijgen een applaus van de zaal en er wordt zelfs gezongen voor Jip.
Ook de dag erop word ik tijdens het congres nog regelmatig aangesproken. Een psychiater uit Brazilië vraagt een foto met mij: ik wil je foto laten zien aan mijn patiënten opdat ze weten dat er hoop is, dat het goed kan komen. Ik lach. Dat mijn verhaal tot in het verre Brazilië hoop mag brengen, dat had ik in mijn grootste grootheidswaanzin niet kunnen bedenken.