Het is lang geleden dat ik nog een blog schreef. Niet dat ik niet veel schrijf. Integendeel. Ik schreef zonet de laatste bladzijden van mijn nieuwe boek ‘Tussen waan en zin.’ Dat boek gaat over de psychose en depressie die ik afgelopen jaar overwon. Het was inhoudelijk een zwaar boek. Toch was het geen zwaar boek om te schrijven. Het voelde als een verwerking. In sneltempo schreef ik in de hoop dat ik eindelijk alles achter me kon laten.
Naast het boek zijn er nog heel wat andere projecten op til. Stiekem dromen mijn uitgeefster en ik van een podcast bij het boek. Die gaan we binnenkort pitchen bij de VRT. Er is ook nog de theatervoorstelling waarvoor ik stilaan muzikanten aan het ronselen ben. In september zitten we samen met iemand van een sprekersbureau die de voorstelling kan voorstellen bij verschillende culturele centra. In diezelfde maand staat er ook een overleg met Politeia, dat is de uitgeverij van onder andere de boeken voor overheidsdiensten die sinds kort is overgenomen door Borghoff & Lamberigts. Het idee is om een MOOC te ontwikkelen, een Massive Open Online course, in samenwerking met de Universiteit Gent voor politieagenten en andere hulpdiensten opdat ze beter leren omgaan met mensen met een psychosegevoeligheid.
Daarnaast ben ik ook al research aan het doen voor mijn volgende boek. Dat boek zal gaan over mijn neef ‘Filip’. Hij heeft verschillende jaren in de gevangenis gezeten, was een druggebruiker. Wat hij vertelt is te gek voor woorden. Zijn verhaal geeft inzicht in een wereld die de meeste mensen niet kennen en getuigt van een onrecht dat, door het stigma en taboe, nooit het daglicht heeft gezien. Mijn neef is gisteren, als houvast voor mijn schrijven, zijn strafblad gaan ophalen. Meer dan 7 pagina’s telt het, de leidraad voor mijn boek. Dat boek sluit overigens nauw aan bij het boek ‘Tussen waan en zin’. In mijn wanen kwamen mijn neef en zijn overleden moeder immers vaak voor. Het is als het ware een vervolgroman.
Tenslotte ben ik ook aan het brainstormen voor mijn volgende Wifi boek. Daarvan verschenen er intussen al twee. Tegen eind december zou het manuscript van ‘Wifi, de BH,’ af moeten zijn. Voor ik er echt aan verder werk, ga ik eerst genieten van de komst van mijn volgende kinderboek ‘Dit boek is te piep voor jou’, een grappig eerstelezertjesboek over makkelijke woorden die vies zijn, en moeilijke woorden die meestal saai zijn. Het verschijnt begin september. In het begin staan er vooral heel veel klankzuivere woorden in die jonge lezertjes al vanaf de eerste maanden leesonderwijs zouden moeten kunnen lezen. Bij de moeilijke woorden (die in het geel staan), mogen ouders helpen. Het hele boekje kunnen de meesten kinderen lezen tegen het einde van het eerste leerjaar. Ik maakte er ook een lessenpakket bij dat je op de website van Standaard Uitgeverij kan vinden.
Je voelt het dus ‘Daar ben ik weer’ met al mijn energie en ideeën. Maar voor je je zorgen begint te maken, ik word nog steeds op de voet gevolgd door een team van psychologen en psychiaters. En medicatie neem ik ook nog steeds.
Of ik helemaal mijn oude zelve weer ben? Niet helemaal, ‘s ochtends kan ik nog altijd wakker worden met een zwaarte die niet de mijne lijkt te zijn. Ik voel me ook nog steeds erg onzeker, vooral over mijn huishouden en administratie, want daar ben ik zo slecht in. Toen ik het aan mijn psychiater zei, lachte hij vriendelijk: ‘Ik ga je heus geen pillen voorschrijven opdat je je huishouden rond krijgt.’ En dus heeft hij voorgesteld om toch stilaan de antidepressiva af te bouwen.
De komende twee weken staat er nog een overleg met mijn uitgeefster gepland en ga ik stilaan de koffers maken voor onze grote reis naar Canada. Die reis boekte Jan in het diepst van mijn depressie. ‘We hebben perspectieven en dromen nodig!’ Maanden bezorgde het me nachtmerries. Wat zouden we er in hemelsnaam doen? Ik kon toch helemaal niet reizen. Intussen heb ik er vooral stilaan veel zin in. Mijn lieve man had gelijk. We mogen niet stoppen met dromen. Op dus naar onze droomreis. Op naar Canada!