Terug in de tijd
In 2008 kochten mijn man en ik ons huis in Moerbeke-Waas. Het was een zonnige dag. De immomakelaar leidde nog een stel bezoekers rond in het huis. Wij wachtten geduldig in de tuin, of misschien was het eerder een bos. We hoorden de populieren ruisen, vogels kwamen heen en weer gevlogen met takjes om hun nesten te bouwen. Het was daar, zelfs zonder het huis gezien te hebben, dat mijn man en ik beslisten dat dit de plek was waar we onze kinderen wilden zien opgroeien.
We deden een bod op het huis. Het lag 20.000 Euro lager dan het bod van de projectontwikkelaar die het huis wilde afbreken en de tuin wilde omvormen tot een nieuwbouwwijk. De toenmalige eigenaars van het huisje, twee lieve vrouwen, aanvaardden ons bod, op voorwaarde dat we het huis én de tuin in ere zouden houden. Dat hebben we gedaan.
Ons huis is een oud huis. Vroeger, meer dan 100 jaar geleden was het een bomenkwekerij die bekend stond om zijn walnoten. Er staan geen walnoten meer in onze tuin, althans geen oude, maar er staan wel veel andere bomen en struiken
Gaandeweg hebben we de tuin aangelegd, met respect voor de bestaande planten, niet vechtend tegen de natuur maar samenwerkend met het mooie groen dat van onschatbare waarde is.
Dat bleek des te meer toen de coronacrisis uitbrak. Onze tuin bleek onze grootste rijkdom. Die willen we graag met andere mensen delen.